زندگینامه یک کار آفرین موفق که ب درس علاقه نداشت:
علیرضا رضایی عارف،حتی زمانی که بیل در دست داشت و با قدم های بلندش روستا را به باغ وصل میکرد،در فکر راهی جدید برای کشاورزی موفق بود:《برای ابیاری باغ خودم مدل خاصی بکار بردم که بدون صرف انرژی،هرجای باغ شیر را باز میکردم اب 6 متر فواره میزد》.
علیرضا عارف درس نخواند.پای صحبت هرکسی که می نشست در گوشش می خواند همه راه های موفقیت به دانشگاه ختم می شود،اما او درس نخواند دانشگاه که هیچ،دیپلم اش را هم نگرفت و از سوم راهنمایی به بعد دیگر ادامه نداد،اما مثل کسانی نبود که به یک نان بخور و نمیر و اب باریکه رضایت دارند.هم و غمش پیشرفت بود.
اهالی روستا اب را با انرژی برق منتقل میکردند اما علیرضا با استفاده از اختلاف سطح،مدلی طراحی کرد که نیازی به برق نداشت.این بود که محصولات باغ او ارزان تر به دست می امد و بعد از برداشت و فروش،پول بیشتری در جیب اش می ماند.البته نگاه او فقط مالی نبود:《این نوع ابیاری به محیط زیست هم اسیب نمی زند و به همین دلیل میوه آن بیشتر مزه می دهد》.
از یابنده تا صندوق پست
او راهی نداشت جز اینکه راهی اداره پست شودو ب امید اینکه شاید بعد از برداشتن پول ها،مدارکش را جایی انداخته باشد و یکی آن را پیدا کرده و درصندوق پست انداخته باشد.در آن روزها بهترین آرزو برای علیرضا یافتن مدارکش بودو تصور نمی کرد راه جدیدی برای موفقیت بیابد.مدارک به اداره پست نرسیده بود.
گفتند 《نیست》! و همین پیگیری ها فکری را در ذهن این جوان شکل داد که امروز حاصلش شرکت بزرگی شده با شعبه های مختلف در برخی از شهرها:《افراد زیادی مثل من به اداره پست امده بودند به امید اینکه مدارکشان آنجا باشد.بعضی ها دست پر می رفتند و عدا ای دیگر که تعدادشان خیلی بیشتر بود،دست خالی برمی گشتند.》او متوجه شد مدارک بیشتر انهایی که دست خالی برمی گشتند هم بزودی پیدا می شد ولی اداره پست شماره تماسی از آنها نداشت تا خبرشان کند:《وفتی می گفتند مدارکتان نیست،انها یک راست دنبال گرفتن مدارک المثنی می رفتند.خب این کار هزینه و وقت زیادی صرف می کرد که همین موضوع مرا به اجرای یک طرح وا داشت.》
درباره این سایت